Iranu nie da się tak po prostu zwiedzić, zrozumieć i opisać. Iran to mistrz uwodzenia, mylenia tropów, kamuflażu. Każdy przywieziony w walizce stereotyp umrze tu pierwszego dnia, by zrobić miejsce dla kolejnego graniczącego z pewnością przeświadczenia, które za chwilę okaże się pustym hasłem. Ale właśnie to w Iranie jest najbardziej fascynujące. Jak opowiedzieć o kraju, w którym delikatność i umiłowanie poezji sąsiadują ze skrajnym okrucieństwem? W którym pozwala się na zmianić płeć, ale za homoseksualizm grozi kara śmierci. W którym teherańska inteligencja zafascynowana jest Zachodem, kocha filmy Kieślowskiego i zapuszcza wąsy na część Wałęsy, a równoczesnie nosi w sercach ogromny żal za dawne upokorzenia: zamach stanu zorganizowany przez CIA czy pełne obojętności milczenie świata, kiedy Saddam Husajn zrzucał na Iran broń chemiczną.